Choroba Koniga

Choroba Koniga (jałowa oddzielająca martwica chrzęstno-kostna, osteochondritis dissecans, osteochondrosis dissecans, OCD) jest schorzeniem zaliczanym do grupy jałowych martwic kości. W przypadku tej dolegliwości zmiany patologiczne sprowadzają się do wydzielenia fragmentu kostnego kości podchrzęstnej, leżącego pod wypukłą powierzchnią stawową. Współtowarzyszyć temu może miejscowe ewentualnie całkowite wydzielenie leżącej nad tym fragmentem chrząstki stawowej, prowadzące w skrajnej sytuacji do powstania kostno-chrzęstnego ciała wolnego w stawie.

Występowanie choroby Koniga

W większości przypadków martwica tego rodzaju pojawia się w kłykciach kości udowej, w stawie łokciowym oraz skokowym, czasami w stawach ramiennym oraz biodrowym. W przypadku stawu łokciowego procesem chorobowym objęta jest przede wszystkim główka kości ramiennej, natomiast w przypadku stawu kolanowego 73 – 85% przypadków dotyczy kłykcia przyśrodkowego kości udowej. Najwięcej przypadków jałowej oddzielającej martwicy chrzęstno-kostnej diagnozowana jest u płci męskiej mniej więcej między 4 a 50 rokiem życia, najczęściej u młodych chłopców w wieku od 10 do 25 lat.

Przyczyny choroby Koniga

Warunki powstania tego schorzenia nie są do końca poznane. Ogólnie uznaje się, że powstaje na skutek połączenia urazu, przeciążenia oraz niedokrwienia, wiotkości wiązadeł, jak również czynników genetycznych i indywidualnych.

Przebieg jałowej oddzielającej martwicy chrzęstno-kostnej

Proces chorobowy może obejmować w tym samym czasie kilka stawów i przebiegać obustronnie. W fazie początkowej objawy kliniczne są niewielkie i bliżej nieokreślone, nie powodują ograniczeń ruchów w stawie, jak również niestabilności więzadłowej. Objawy nasilają się sukcesywnie, wywołując osłabienie kończyny, dolegliwości bólowe i obrzęki o różnym nasileniu w zajętym stawie . W większości przypadków początek choroby łączy się z zablokowaniem stawu przez wolne ciało chrzęstne. Postęp choroby wiąże się z nasileniem dolegliwości bólowych, obrzęków oraz wysięków w stawie. Aktywność fizyczna chorego ma znaczący wpływ na pogłębienie się dolegliwości.

Diagnoza i leczenie choroby Koniga

Rozpoznanie choroby na ogół odbywa się na podstawie sumy objawów oraz wyniku obrazu RTG, rezonansu magnetycznego i tomografii. Leczenie metodą nieoperacyjną najczęściej dotyczy postaci młodzieńczej choroby. Polega ona na odciążaniu kończyny, stosowaniu fizykoterapii, ortezy, niesterydowych leków przeciwzapalnych oraz ograniczeniu aktywności fizycznej. W przypadku, gdy leczenie nieoperacyjne nie przynosi oczekiwanych efektów, ewentualnie w przypadku wydzielającego się lub wydzielonego fragmentu kłykcia, powinno zostać wdrożone leczenie operacyjne. Jego głównym celem jest utrzymanie ciągłości stawowej, stymulacja gojenia kości podchrzęstnej i stabilizacja oddzielonych fragmentów chrzęstno-kostnych lub też przeszczep chrząstki.

Leczenie choroby Koniga w ST Medical w Szczecinie

W przypadku konieczności leczenia choroby Koniga zapraszamy do konsultacji z naszymi specjalistami. Szczegółowe informacje dostępne są na podstronie Ortopedia.