Open release of Dupuytren’s contracture
1 February 2021
The patient in a holistic perspective
21 February 2021
Jaką funkcję pełni ścięgno Achillesa?
Ścięgno Achillesa jest największym ścięgnem w ludzkim organizmie. Powstaje ze złączenia ścięgien mięśnia brzuchatego łydki i płaszczkowatego, a jego przyczep znajduje się na guzie piętowym.
Przy skurczu mięśni przenosi siłę na stopę, powodując zgięcie podeszwowe (w dół). Jest to ruch umożliwiający chód, skok, stanięcie na palcach. W przypadku jego zerwania, stopa pozbawiona jest tych funkcji, a w łydce może pojawia się ból.
Jakie są przyczyny zerwania ścięgna Achillesa?
Do zerwania ścięgna Achillesa dochodzi najczęściej w wyniku uprawiania sportu, który wymaga częstych skoków, długiego biegania, częstego przyspieszania i wybijania się.
W przypadku osób prowadzących siedzący tryb życia uraz ten może powstać w wyniku nagłego obciążenia ścięgna, np. podczas zeskoku z niewielkich wysokości.
Szczególnie narażone są osoby, które nie stosują rozgrzewek, ani nie rozciągają się przed wzmożoną aktywnością fizyczną.
Jak wygląda rekonstrukcja ścięgna Achillesa?
Zabieg rekonstrukcji można wykonać trzema metodami:
- zabieg otwarty
- zabieg przezskórny
- zabieg małoinwazyjny
Zabieg otwarty umożliwia lepsze uwidocznienie całego ścięgna Achillesa, natomiast zabieg przezskórny (kilka małych nacięć) oraz małoinwazyjny (jedno nacięcie), pozwalają osiągnąć lepszy efekt kosmetyczny i są obarczone mniejszymi powikłaniami.
Niezależnie od metody, operator zszywa ze sobą kikuty zerwanego ścięgna przy użyciu niewchłanialnych szwów.
Gdy do zerwania doszło dawno, a mięsień przykurczył się, kikuty mogą się od siebie oddalić. W takim przypadku operator może odpowiednio naciąć ścięgno w celu jego wydłużenia. Możliwe jest także przyszycie części ścięgna Achillesa do ścięgna zginacza długiego palucha, lub przeszczep pobrany z mięśnia smukłego, bądź półścięgnistego.
Rehabilitacja po zabiegu rekonstrukcji ścięgna Achillesa.
W początkowym etapie rekonwalescencji należy bezwzględnie stosować się do zaleceń operatora i nie obciążać operowanej kończyny.
W celu osiągnięcia najlepszych rezultatów wskazana jest konsultacja i współpraca z fizjoterapeutą. We wczesnej fizjoterapii dominującym elementem jest terapia manualna, do której później dochodzą ćwiczenia.
Rehabilitacja najpierw ma doprowadzić do osiągnięcia pozycji zerowej, a następnie do osiągnięcia pełnego zakresu ruchu jak w drugiej kończynie.
Czas powrotu do pełnej sprawności jest zależny od stopnia urazu oraz predyspozycji pacjenta, jednak pożądane efekty udaje się osiągnąć do 4 miesięcy od zabiegu.
