Rekonstruktion einer gerissenen Achillessehne

Jaką funkcję pełni ścięgno Achillesa?

Ścięgno Achillesa jest największym ścięgnem w ludzkim organizmie. Powstaje ze złączenia ścięgien mięśnia brzuchatego łydki i płaszczkowatego, a jego przyczep znajduje się na guzie piętowym.

Przy skurczu mięśni przenosi siłę na stopę, powodując zgięcie podeszwowe (w dół). Jest to ruch umożliwiający chód, skok, stanięcie na palcach. W przypadku jego zerwania, stopa pozbawiona jest tych funkcji, a w łydce może pojawia się ból.

Jakie są przyczyny zerwania ścięgna Achillesa?

Do zerwania ścięgna Achillesa dochodzi najczęściej w wyniku uprawiania sportu, który wymaga częstych skoków, długiego biegania, częstego przyspieszania i wybijania się.

W przypadku osób prowadzących siedzący tryb życia uraz ten może powstać w wyniku nagłego obciążenia ścięgna, np. podczas zeskoku z niewielkich wysokości.

Szczególnie narażone są osoby, które nie stosują rozgrzewek, ani nie rozciągają się przed wzmożoną aktywnością fizyczną.

Jak wygląda rekonstrukcja ścięgna Achillesa?

Zabieg rekonstrukcji można wykonać trzema metodami:

• zabieg otwarty
• zabieg przezskórny
• zabieg małoinwazyjny

Zabieg otwarty umożliwia lepsze uwidocznienie całego ścięgna Achillesa, natomiast zabieg przezskórny (kilka małych nacięć) oraz małoinwazyjny (jedno nacięcie), pozwalają osiągnąć lepszy efekt kosmetyczny i są obarczone mniejszymi powikłaniami.

Niezależnie od metody, operator zszywa ze sobą kikuty zerwanego ścięgna przy użyciu niewchłanialnych szwów.

Gdy do zerwania doszło dawno, a mięsień przykurczył się, kikuty mogą się od siebie oddalić. W takim przypadku operator może odpowiednio naciąć ścięgno w celu jego wydłużenia. Możliwe jest także przyszycie części ścięgna Achillesa do ścięgna zginacza długiego palucha, lub przeszczep pobrany z mięśnia smukłego, bądź półścięgnistego.

Rehabilitacja po zabiegu rekonstrukcji ścięgna Achillesa.

W początkowym etapie rekonwalescencji należy bezwzględnie stosować się do zaleceń operatora i nie obciążać operowanej kończyny.

W celu osiągnięcia najlepszych rezultatów wskazana jest konsultacja i współpraca z fizjoterapeutą. We wczesnej fizjoterapii dominującym elementem jest terapia manualna, do której później dochodzą ćwiczenia.

Rehabilitacja najpierw ma doprowadzić do osiągnięcia pozycji zerowej, a następnie do osiągnięcia pełnego zakresu ruchu jak w drugiej kończynie.

Czas powrotu do pełnej sprawności jest zależny od stopnia urazu oraz predyspozycji pacjenta, jednak pożądane efekty udaje się osiągnąć do 4 miesięcy od zabiegu.