Instabilität des Schultergelenks

W stawie ramiennym wyróżniamy dwie powierzchnie stawowe. Głowę kości ramiennej, tworzącą kulistą część stawu oraz wklęsłą panewkę na łopatce.

Panewka pokrywa stosunkowo niewielką część głowy kości ramiennej, więc urazy, przy których działa duża siła, lub osłabiony jest aparat więzadłowy, łatwiej dochodzi do zwichnięcia stawu barkowego.

Samo zwichnięcie stawu ramiennego może powodować niestabilność, ale też niestabilność objawia się częstszymi zwichnięciami.

Objawy zwichnięcia stawu ramiennego.

Do objawów zwichnięcia stawu ramiennego zliczamy występujące miejscowo i ograniczone do okolicy stawu:

• ból
• obrzęk
• ocieplenie
• ograniczona ruchomość

U osób szczupłych i z mniejszą tkanką mięśniową, możemy zauważyć także zniekształcenie sylwetki.

Leczenie zachowawcze.

Stosuje się leki przeciwzapalne i przeciwbólowe. W pierwszej kolejności zalecane jest ograniczenie ruchomości, aby tkanki uległ regeneracji, a następnie rehabilitacja, która przyspiesza powrót do pełnej aktywności oraz zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań, lub zwichnięć nawykowych.

Jeśli w trakcie zwichnięcia dojdzie do większego uszkodzeni struktur stawowych lub występują zwichnięcia nawykowe, zalecane jest leczenie zabiegowe.

Leczenie zabiegowe.

Leczenie zabiegowe może być przeprowadzone metodą artroskopową lub metodą otwartą.

Metodę artroskopową stosuje się w przypadku uszkodzenia powierzchni stawowych z zachowaniem ciągłości kości. Narzędzia wprowadzane są przez niewielkie nacięcie na skórze, co zmniejsza ilość powikłań po zabiegu oraz daje lepszy efekt kosmetyczny.

Jeśli zmiany są bardziej rozległe lub uszkodzeniu uległa także kość, zaleca się metodę otwartą. Wykonywane jest większe cięcie. Operator w zależności od rozległości urazu dobiera odpowiednie techniki rekonstrukcji i plastyki tkanek.

Rehabilitacja po zabiegu.

Jak w przypadku leczenia zachowawczego, tak i po leczeniu zabiegowym, ograniczana jest ruchomość w stawie barkowym.

Wskazana jest konsultacja z fizjoterapeutą, ponieważ już we wczesnym etapie rekonwalescencji stosowana jest rehabilitacja. Pozwala to na skrócenie czasu odzyskiwania sprawności, a dzięki prawidłowo przeprowadzanych ćwiczeniach, niwelowane jest ryzyko wystąpienia pozabiegowych efektów niepożądanych.

W zależności od złożoności urazu i zabiegu pacjent może bezproblemowo wykonywać podstawowe czynności z małym obciążeniem ramienia już po około 10 tygodniach.

Aktywności bardziej obciążające staw ramienny, jak sport lub praca fizyczna, będzie mógł podjąć pacjent najczęściej nie wcześniej niż po 6 miesiącach.